„Pora umierać”, reż. Dorota Kędzierzawska, muz. Włodek Pawlik, 2007
Bohaterką filmu jest sędziwa Aniela (Danuta Szaflarska), mieszkająca wraz ze swoją suczką w opustoszałej drewnianej willi w Warszawie. Po latach dzielenia mieszkania z licznymi lokatorami, pozbywa się ostatniego z nich. Jednakże syn Witek, który odwiedza ją od czasu do czasu z żoną Marzenką oraz wnuczką, nie zamierza mieszkać w jej rodzinnym domu. Na dodatek staruszkę nachodzą wysłannicy jej sąsiada, który nosi się z myślą przejęcia jej działki i zburzenia willi.
„Pora umierać” to utrzymana w nostalgicznej, poetyckiej tonacji opowieść o starości, przemijaniu i samotności, o pragnieniu bycia potrzebnym aż do końca, o wierności zasadom i wartościom, które nie powinny ustępować przed naporem nowego tylko dlatego, że to nowe jest silniejsze, bardziej przebojowe, zachłanne. W filmie niewiele się dzieje, ale od wydarzeń i wartkich dialogów ważniejsze są tu nastroje, spojrzenia, gesty.
